"...Έχω μια αγωνία… Δε θέλω ν’ απογοητεύσω
ανθρώπους σαν και σας που παλεύουν για μια θέση στην κοινωνία, μια κοινωνία που
δε γνωρίζει πως η ζωή μπορεί να ξαναγεννηθεί από τις στάχτες… Αν της δοθεί η
ευκαιρία!
Συγχώρεσέ με, μα γράφοντάς το δε
μπόρεσα ν’ αποτρέψω το μυαλό μου απ’ την τραγική του συνήθεια να προσπαθεί ν’
αλλάξει τη ροή των γεγονότων υποθέτοντας. Ακόμη και τώρα που παρέδωσα το υλικό
για την έκδοσή του, αναρωτιέμαι, αν δεν είχε γίνει διακοπή ρεύματος, αν ο Νίκος
δεν είχε πιει τόσο, αν η Φρόσω δεν έφευγε απ’ τη ζωή του, αν όλοι
επαναστατούσατε και διεκδικούσατε αυτό που σας ανήκε, τότε θα κέρδιζε ο έρωτας;
Η τελική, όμως, ερώτηση είναι μήπως κέρδισε εν τέλει ο έρωτας περνώντας μέσα
από τη φωτιά και καταστρέφοντας κάποιες ζωές κυριάρχησε και γέννησε άλλες;"
Παρασκευή,
22/07/1988
Ήταν δύσκολη
σήμερα η μέρα για μένα. Τόσες συγκινήσεις! Δεν πήγα να βρω τα παιδιά στην
πλατεία. Πέρασα απ’ το μαγαζί και είπα στο Γιάννη να μηνύσει στο Ντίνο και την
Ιωάννα πως ήμουν κουρασμένη και θα πήγαινα για ύπνο.
Έκλαψα στο δωμάτιό
μου πολύ ώσπου ξεθύμανα. Ένας άλλος Νίκος, μια άλλη Μαρία. Πώς μπορεί ν’
αλλάξει ο άνθρωπος! Οι καταστάσεις, οι επιλογές που κάνουμε μας αλλάζουν, μα
μένει πάντα κάτι ίδιο – ο τρόπος που βιώνουμε τη χαρά ή τον πόνο.
Η αγάπη μου για
σας δεν άλλαξε με όσα έμαθα, μάλλον θέριεψε. Σα να έζησα την τραγωδία σας. Σας
ένιωσα! Σας πόνεσα! Συνειδητοποίησα το «θαύμα της ζωής» που γι’ αυτό μιλάς
συχνά, Νίκο, αυτό που σε ρίχνει, σε ποδοπατά και μετά σε σηκώνει και πάλι ψηλά,
μπορείς και πάλι να πετάξεις! Αντέχεις τα καλύτερα και τα χειρότερα, όπως είπε
η κυρα-Γιάννα, η μάνα σου. Πόσο σοφή γυναίκα είναι, ή πόσο σοφή γυναίκα έγινε!
Και η φιλία; Αυτό το βαθύ συναίσθημα που επιβιώνει, αναπτύσσεται και κυριαρχεί
μέσα από τραγικά γεγονότα! Ο Ηλίας, χρόνια και χρόνια, φυλάει στην καρδιά του
δυο αδέρφια, δεν ξεχνά λεπτό, δεν ξεχνά τίποτα απ’ όσα ζήσατε! Κάθε στιγμή
διατεθειμένος να θυσιάσει πολλά για το
φίλο.
Έκλαψα πολύ,
αλλά ήταν κλάμα ζωής! Νιώθω γύρω μου τον κόσμο, τον σκέφτομαι, «βλέπω το
συναίσθημα πίσω απ’ το παραπέτασμα», όπως είπες κάποτε, Νίκο. Νιώθω ζωντανή!
Ίσως είναι
εγωιστικό, είμαι κάποιος τρίτος. Δεν ήμουν εγώ που έζησα τα γεγονότα, που
πληγώθηκα, έχασα ή κέρδισα απ’ αυτά. Τα νιώθω γιατί σας σκέφτομαι, σας
νοιάζομαι. Όμως, βλέπω τη δύναμη όλων. Συνεχίζετε τη ζωή σας ο καθένας με το
δικό του τρόπο, σίγουρα, πάντως, πιο δυνατοί και πιο σοφοί! Αυτό είναι το θαύμα
της ζωής! Αυτό κρατάω για να ζήσω κι εγώ τη δική μου!
Η Γκαραβέλη Ελένη-Έλλη γεννήθηκε στη Βερδικούσα Ελασσόνας το
1968. Είναι πτυχιούχος του Τμήματος Κοινωνιολογίας του Πάντειου Πανεπιστημίου.
Από το 1991 ζει με την οικογένειά της στη Σκάλα Λακωνίας και από το 1996
εργάζεται στο Επιμελητήριο Λακωνίας που εδρεύει στο Γύθειο. Το μυθιστόρημα
«Ήρωες και Άγγελοι. Αυτοί οι μικροί άγνωστοι…» είναι το πρώτο της μυθιστόρημα.
Απέσπασε το Α΄ Βραβείο ανέκδοτου μυθιστορήματος στον 27ο διαγωνισμό
«Σικελιανά 2011» που διοργανώθηκε από το Καφενείο των Ιδεών και την Unesco Πειραιώς και Νήσων.
Συγγραφέας και εκδότης: Γκαραβέλη Ελένη-Έλλη
Επιμέλεια: Δημήτρης Μαργαριτόπουλος
Παραγωγή έκδοσης: Εκδόσεις ΙΔΙΟΜΟΡΦή - Σοφία Αντωνάκου, Σπάρτη
Προλογίζει ο Ντίνος Σ. Κουμπάτης
Παραγγελίες-πληροφορίες για βιβλιοπωλεία και αναγνώστες στο
ανωτέρω e-mail και στο τηλέφωνο
6977583699
*****
